اثر بخشی مداخله رفتار درمانی دیالکتیکی به شیوه گروهی بر کاهش علایم ناگویی هیجانی، استرس و علایم دیابت در مبتلایان به دیابت نوع دو

مقدمه و هدف:  استرس یعنوان عامل خطر مهم شدت نشانه­های دیابت را در بیماران تشدید می­کند. علاوه براین، ناگویی هیجانی دارای پتانسیلی برای افزایش نشانه­های دیابت می­باشد. از این رو هدف پژوهش حاضر تاثیر رفتار درمانی دیالکتیکی به شیوه گروهی بر علائم ناگویی هیجانی، استرس و علایم دیابت در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو را بررسی می­کند. مواد و روش ها: این پژوهش یک تحقیق آزمایشی به روش پیش آزمون و پس آزمون بود.30 آزمودنی­ از کلینیک غدد بیمارستان امام­خمینی شهر تهران انتخاب شدند و بصورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و گروه کنترل جایگزین شدند. رفتار درمانی دیالکتیکی در 8 جلسه (نود دقیقه، یک بار در هفته) اجرا شد و پس از آن پس آزمون اجرا گردید. ابزار پژوهش مقیاس پرسشنامه­های ناگویی هیجانی تورنتو (باگبی،1986)،  فشار روانی مارکهام (مارکهام، 1992) و آزمایش قند خون بود. برای تحلیل داده­های بدست آمده از آزمون تحلیل واریانس استفاده شد. یافته ها: نتایج تحلیل واریانس نشان داد که تفاوت معناداری بین دو گروه در  ناگویی هیجانی (01/0=p، 05/16=f) فشار روانی (01/0=p، 09/30=f) و نشانه­های دیابت (04/0=p، 47/4=f) در دو گروه آزمایش و کنترل در نمرات پیش آزمون وجود دارد(05/0>p). بحث و نتیجه گیری: نتایج نشان داد که میتوان رفتار درمانی دیالکتیکی رابه عنوان مداخله درمانی موثر برای کاهش ناگویی هیجانی ، استرس و نشانه­های بیماری در بیماران دیابتی در نظر گرفته شود.